Kaszubi piszą wiersze. Literackie reakcje
Tragedia smoleńska przynosi plon literacki. Kaszubi, poruszeni tym, co się stało przelewają na papier swoje refleksje. Oto wiersze Jerzego Stachurskiego z Czeczewa, Gerarda Gawina z Sulęczyna, pochodzącego z Gowidlina Zbigniewa Joskowskiego oraz mój, z Chwaszczyna.
Jerzy StachurskiNa śmierć Natalii Marii Januszko(zginęła 10.04.2010 r. w katastrofie samolotu prezydenckiego pod Smoleńskiem)Znowu lichtarz urody postawisz w lustrze Warszawa obudzi cię srebrem kwietniowego poranka I tramwaje jak gołębie wylecą na dach niedzieli Jakby przestraszyła je pękająca gałąź chłodu A tam płaczki chusty miały brzozowolistne I biała cisza przykłękła w oczach internetu Ale ty mnie nie strofuj Że żałobny piszę poemat Że cmentarne rozwieszam smutki na wieżach metafor Wiem- życie wabi Żywiołem zamiarów Słyszę dzwony łkają Rozwieszają płótna czerni Wczoraj księżyc zapalał gwiazdy i godziny na zegarze przestawiał jak na straganie owoce Aż przylecieli aniołowie Kładli skrzydła na tęczy Miodem mościli kretowiska i mięty Tańczyły panny weselne Do taktu rytm wybijał Wesoły dobosz Słowo do słowa biegło jak jaskółka Z wiadomością o powracającej wiośnie Ach to nie ślub Patrz- czarne ptactwo przeniosło się na przedmieście miasta Zakołysał się świat Na złej fali Przewróciła się łódź 18.04.2010 r.Gerard GawinNie zginieKtóż wymyślił taką drogę kto wybrał ten szlak Kto zostawił w nim tak znaczący ślad Miał zaginąć nic nie znaczyć, pozastać milczący, niemy.Czy znowu tragedia musiała znaczyć tą drogę Miała zostać przykryta uściskami przywódców Ślad zostawić nie znaczący, ledwo migocący Milczeć dalej miał cichy las i ziemia.Jedynie wiatr miał nieść i snuć niezrozumiałą melodię Lecz wiatr, nie porywa głów poległych Potrzebna była burza, ale wpierw gdzie? W polskiej polityce w polskim parlamencie.Burza trudna do wyciszenia, nie przebiera Porwała głów bez liku, pomieszała składnie I wybrała, by żal podzielić zgrabnie Burza żniwo zbiera, przy czym nie skąpi echaEcho płynie szerokim strumieniem I wartko wybiera czułe, wraźliwe brzmienie Wsparło ono wołających do narodu, bo i ich nuta miała pisane zniewolenieWystarczy, umilkły zajadłe huragany Bowiem i po co mają szaleć, Zebrać wystarczy żniwo Które na ten czas wydało plon dobry.Plon nie doceniony, zastać miał zniszczony Oj nie! musi wydać znaczne owoce By nie karmiło się pustosłowie ktore nigdy o historii nie zowie.Tragedia jest wyzwaniem, by na panteonie chwały znalazł swoje miejsce Plon przypieczętowany osobowością W Ojczyżnie naszej i Prezydenta L. Kaczyńskiego.Br. Zbigniew Joskowski OFMConv.***Tragicznie zmarłym w katastrofie lotniczej pod SmoleńskiemMgła się snuje nad Golgotą Wschodu… Znowu żniwo śmiertelne tam zbiera, Znowu synom Polskiego Narodu księgę pytań: „Dlaczego?” – otwiera…Znów – jak niegdyś – z tej samej przyczyny tak obficie „Łzy Matki” spływają, bo: jak ptaki lecące Jej syny śmierci strzałą godzone – spadają……Kto – jak Chopin – „Łzy Matki” utrwali? Kto profetą jej dziejów się stanie i od plam fałszów dzielnie ocali?Wstańcie, chodźmy! To nasze zadanie!Gniezno, 17 kwietnia 2010 r.Testament pisajkaCzedë ju w kùńcu ùmrzã- spôlta gnôtë mòje. Przë hëcë ti niech sã jaczi zzëbłi ògrzeje... Za dëtczi, co na pògrzéb bëłë szpórowóné Kùpta co mòcniészégò. Proch mój schòwta w zbónie...Ò pòrénkù niech wińdze człowiek sprawiedlëwi Z ùrną, na górã, z Fópczi néżką i tak pòwié: - Lecë, niech cã wiater ùniese midzë blónë! I dmùchnie, i pòrwie pò zôrenkù nad klónë,Nad chójczi, i danë, i brzadowé drzéwiãta. Jô w dôkã sã zmienia, jakno noc cemnô bãdã Wmiknã do mùsków, serców, płëców i wątrobë A krzëczec mdã: - Lëdze! Kòżdi z was mô mie w sobie!Kòżdëchnym dzélëkã niesc bãdã zawòłanié, Co zwònã rozbrzëmieje, zbùdzy swiata spanié: - Dze jesta, Kaszëbi! Czë chtos sã taczi trafi, Co jãzëk nasz rodny we wsy swi, czë w parafiiÙczestnic rozmieje! Z dzôtkama rozpòwiôdô I pisze pò kaszëbskù: czë starëszk, czë młodô?! Dze jesta, co arastné nadbôłtowé gónë Zaséwôta słowã. Wiele was je- mëliónë?I zazdrzã zabôczlëwim w wëstraszoné òczë. Tósz zaszczekô, zawëje a kòt zacznie bleczec. Stanie kóń i nie dô do przódkù ani krokù. Wëschną zdrzódła, rzéczi a kam nabierze sokù...Ptôch, co w lëfce pòjudżi nigdë nie znôł kùńca Z toczkã w pich sã skrëje, tak dalekò òd słuńca.. Wstrzimiã czas, sekùndóm cãżôr wiecznoscë nadóm Póczi nie ùczëjã te głosu, co brzmi słabò:- Tu jô jem, Kaszëba... Jesz wcyg Kaszëbskô żëje... Pòdług słów twëch jesmë, chòc sã w twôrz chto wësmieje- Dërchómë na ti zemi kòrzeniama wrosłi Hewò më, òd wieków. Tak cwiardi- chòcô prosti...Chòcô cëzëną zwëczi czësto wëczapóné- Nas wietrzëszcza nie zwróca, wrogów krzëkwë żódné... Chòc mòwë naszi pòle bëlëcą zarôstô- Ò nasze mómë starã, co pò òjcach òsta.Miniony słowów pòmión w sta lëdzy mie zmieni. Pòwrócã, żebë nosëc słodczé, swójsczé brzemiã. Wëswiécy z nieba złoto w planétach pisóné Skrów Òrmùzda pòd znakã Grifa karno stónie!Tómk Fópka, Chwaszczëno, 14 łżekwiata, gòdz. 21.45