„Jaje” za sonety. Kartuzy
Dzisiaj, w czwartek 15 kwietnia uczestniczyłem w miłej (acz skromnej ze względu na żałobę państwową), uroczystości rozstrzygnięcia Konkursu Literackiego „Złoté Jaje”. Decyzją jury przypadła mi w udziale główna nagroda, owo „Złoté Jaje”.
Drugie miejsce w kategorii dorosłych zajęła Elżbieta Bugajna. Szerzej o konkursie pisze red. Anna Frankowska z Expressu Kaszubskiego- http://expresskaszubski.pl/kultura/2010/04/nagrodzeni-za-kaszubskie-strofy . Uznanie w oczach komisji znalazły moje sonety, które prezentuję poniżej.Trzë „cnotlëwé” sonetëSonet wiarë w stółczi Stółczkoma ni ma do wiarë! Nie wierzã Taczim, co cwiardo stôwają na zemi! Bëlno nie sadnã, a ju wnetkã leżã... Lëbé to taczé! Sto proceńt zmetleniô...Nibë na sztërzech nożëskach sã wspiérô No prosté sedzëszcze, nié tak wigódné Felô lenë, co pòd celëszczã zmiérô Bez to sedzenié żimczé- to je „trudné”...Równak tej sej sã trafi colemało Stółk, co egzamin z dwiganiô wcyg zdôwô Na nim dwacentnarowé sôdzôsz cało...Wstajesz, i z górë pòzérôsz tam znowù Dze skrómné, drzéwiané, mòcné, chòc môłé Zaséwô wiarã w sedzenié na nowò...Sonet nôdzeji w trapach Skòrno na pierszi stãpiéń stôwióm nogã Pòdzéróm w górã i mierzã je zdrokã... Dô to radã? Kò pewno! Rëszóm w drogã Nôprzód pòmału, pózdni równym krokã...Balaska dodôwô pewnoscë rãce Kroczk malëtinczi, czej przidkò- kraczajã! Jesz pôrã leno, ju widzec wnetk kùńc je Przãter zdobëti! Rôd, diszącë stajã...Kùliż to razy niesą naji trapë? Nôdzejã dają na gdzes doprzińdzenié Czasã z nich spadnie, ga sã cze nie złapie...Je mòdło jiné: pòspólné wchòdzenié! Tedë na miónczi- chto chùtczi zasapie Timczasã na dół żdaje wanożenié...Sonet miłotë do stołu Nôbòżno pòstawiã na Ce arbatã Òpasując, bë nie òblôc ceratë... Cerata?! Tôflôkã Cebie zascelã! Z biôłëch nôbielszim, jaczi w szafie krëjã!Nogã kòżdëchną pòsmùczã z wzdichnienim. Gładkòsc pòchwôlã, kąsk zgëldzã żłobienié Jaż duńdã do blatu rańtã òbjãtim. A na nim... tôflôk... tec jô pamiãtóm!Nié! Toflôk nie stroji, leno przëkriwô Snôżotã Twòjã, co brunieje drzewã Słuńca swiécenié, co kroplama spłiwô(Czemù sã stółczi tak na mie zdrzą krzëwò?!) A w sztôłce zaklãtą mô lasu spiéwã... Co wama do te?! Przecã jô stół kòchóm!